“λέγαμε συχνά λέξεις στη σειρά όπως θα σαγαπώ μέχρι τα τετραπέρατα τέρατα του κόσμου να έρθουν και να σου ξεριζώσουν το κεφάλι
όταν ανοίξαμε το σώμα σου βρήκαμε μούχλα και έντομα ξεπήδησαν μεσ’ το υγρό δωμάτιο κράτα με μου λες γιατί θα σκάσω σαν μπαλόνι
όλοι αυτοί οι δρόμοι δεν οδηγούν πουθενά κι εγώ γυρνάω με τις κορδέλες μου και τα χάπια για το στομάχι“
Because these wings are no longer wings to fly
But merely vans to beat the air
The air which is now thoroughly small and dry
Smaller and dryer than the will
Teach us to care and not to care
Teach us to sit still.
eliot.ashwednesday
10 φορές τη μέρα για 10 λεπτά η γριά λόξα
ακονίζει με ένα ξυραφάκι το κόκκαλο της μύτης
μπροστά σε φωτογραφίες των: αλέν ντελόν, ελίζαμπεθ τέηλορ,
φρανκ σινάτρα, σερζ γκεηνσμπούργκ, φρανσουάζ αρντί,
κάρυ γκράντ, ράινχαρτ χάηντριχ, ταλούλα μπάνκς, λι χάρβεη όσβαλντ,
χάουαρντ χιούζ, μαρλέν ντίτριχ, τζάκι ονάσις
κολλημένες στον τοίχο με σελοτέηπ που ‘χει πιάσει και μερικές τρίχες μεταξύ
τοίχου και χαρτιού. στο πικάπ ακούγεται
μια παλιά επιτυχία του κώστα χατζή
που κρύβει τους ήχους του ξυραφιού πάνω στις φωτογραφίες
και πάνω στο κόκκαλο
στα παράθυρα αποκόμματα από εφημερίδες
όπου θα πλησιάσει η γριά λόξα αφού τελειώσει
για να διαβάσει μυωπικά και να σκουπίσει τη μύτη της.
“Hamlet is able to do anything — except take vengeance on the man who did away with his father and took that father’s place with his mother, the man who shows him the repressed wishes of his own childhood realized. Thus the loathing which should drive him on to revenge is replaced in him by self-reproaches, by scruples of conscience, which remind him that he himself is literally no better than the sinner whom he is to punish. Here I have translated into conscious terms what was bound to remain unconscious in Hamlet’s mind.”
“Πώς πήγε. Δεν έκλεισαν ακόμα οι δυό μήνες
που πέθανε. Τόσο την αγαπούσε, που αυτός ο μέγας ο αγέρωχος
Ικέτευε τον άνεμο να μη φερθεί σκληρά στο πρόσωπό της
Γιατί πρέπει να θυμάμαι; Πώς είχε αρπαχθεί
εκείνη από πάνω του και η γενναιοδωρία του λες κι έτρεφε
Ερέθιζε την απληστία της και σ’ ένα μήνα. Ούτε καν
Προδοσία, είσαι γυναίκα. Δεν είχε κλείσει μήνας
Δεν είχαν φύγει ακόμα τα χώματα από το πέλμα της
όταν στάθηκε επάνω από τον τάφο του και θρηνούσε
με την αιώνια υπόσχεση της Νιόβης προς τον πόνο
Αυτή. Θεέ μου. Που και μιά σκύλα θα ήταν ακόμα απαρηγόρητη
Έγινε γυναίκα του αδελφού του, που του έμοιαζε
όσο ένας σάτυρος με τον Υπερίωνα. Σε ένα μήνα
τον είχε κιόλας παντρευτεί. Με τα βλέφαρα
ακόμα κόκκινα κι αλμυρά από τα δάκρυά της
με τι αθώα βία! Τι παρθενικά γλύστρησε
Χώθηκε κάτω από τα σκεπάσματα της αιμομιξίας
Φθάνει. Όχι άλλο. Σώπα.”
There we were, sitting in a great and mighty building, amid a yawning emptiness.
adolf.eichmann
πηγα για μια δουλεια στην σχοληκι εκει απ’εξω καθε παρασκευη στηνουν παγκους με βιολογικα προιοντακαι ετσι οπως πηγαινω, περνανε δυο μπαρπαδες ασπρομαλληδες που ειχαν παρει κατι μουσμουλακαι λεει ο ενας ‘θα τα φαω και θα παθω καμια ευκοιλια παλι’και λεει ο αλλος που ηδη ειχε δαγκασει ενα μουσμουλο : ‘απαλα ειναι, σαν χειλακια’τ’ορκιζομαι αυτο ακουσα τουλαχιστον
