a boy with potential

στα τέσσερα στην αθηνών:
αυτό το καλοκαίρι ο ήλιος δεν είναι καθόλου φιλικός
τα γυαλιά ηλίου μου έχουν ραγίσει σκονιστεί θολώσει έχουν γαμηθεί εντελώς
με κάθε ανάσα τα πλευρά μου τα χαϊδεύουν νυστέρια
θυμάμαι την απαίσια θέα απ’το διαμέρισμα στα πατήσια και εύχομαι
να μπορούσα να γυρίσω
ας έβλεπα αυτή την κωλογειτονιά άλλη μια φορά
αλλά όχι
αυτό το καλοκαίρι άλλαξε η αθήνα
μοιάζει με μια τεράστια ατσάλινη αγκαλιά
που ξέρει μόνο πως να λιανίζει καλύτερα τα κόκκαλα
να μασάει το μεδούλι
να αντανακλά αυτό το φώς καλύτερα
–
θυμάμαι κάποτε άκουγα χιπχοπ
και το βράδυ πριν κοιμηθώ έφτιαχνα ρίμες
φυσικά ποτέ δε τις σημείωσα πουθενά
ποτέ δε τις έκανα τίποτα
–
να αντανακλά αυτό το φώς καλύτερα
–
ο πατέρας μου με συμβούλευε
να είμαι πάντα μετριοπαθής όταν γράφω
αλλά κάτι απομεινάρια εφηβείας
έχουν τυλιχτεί σαν παλιωμένο αλουμινόχαρτο στον προστάτη μου
πού και πού σφίγγουν τα αρχίδια μου σαν την
τεράστια ατσάλινη αγκαλιά που θέλει μόνο να
αντανακλά αυτό το φώς καλύτερα
και στα τέσσερα
είναι δύσκολο
να είσαι
μετριοπαθής
στην αθηνών
πού θα πάμε διακοπές φέτος;
στον τροπικό
του καρκίνου
του δέρματος.