Robin Ekiss – Πρόλογος

(μτφ. δική μου)

Με μεγάλωσαν ανάμεσα σε κούκλες.

Η μητέρα μου, η μινιατουρίστα,
έφτιαχνε πίτες μικρές σαν το νύχι του αντίχειρα.

Ο πατέρας μου, ο αιώνια προπονούμενος παλαιστής,
μιλούσε μονάχα στο σκοτάδι.

Κανείς εδώ δεν θυμάται
την αγάπη μιας καρέκλας για το σκαμπώ της
ή την ιδιωτικότητα μιας κλειστής πόρτας.

Τα παράθυρα θρηνούν μεσ’ στα δεσμά τους.
Καίγονται με φώς εσωτερικό,
σαν νεκταρίνια.

Φανταστείτε: ένα κουκλόσπιτο σε κάθε δωμάτιο—

μέσα σε κάθε δωμάτιο, άλλο ένα δωμάτιο,
μέσα σε κάθε κορίτσι, άλλο ένα κορίτσι

που κοιτάζει από ένα μικρό παράθυρο,
και το πρόσωπο της επαναλαμβάνεται στο γυαλί.

Σαν δύο που δεν μπορούσαν να παριστάνουν
πως αγαπιούνται,
κοιτούσαμε μέσα απ’ τη θλίψη.

Μαθήτρια, πουπέ, κούκλα μικρή
ορφανεμένη απ’την ίριδα του ματιού μου:
τι είδες, τι είδες

αν όχι το άλλο κορίτσι μέσα μου,

την πόρτα που στη θέση της ήταν καρφιτσωμένο
το μικρότερο φέρετρο,

που έκρυβε μέσα του το όνομα του Θεού
όπως το στόμα την σκουριά.