ξανά, λίγο διαφορετικά

δες τώρα πώς τσουρουφλίζονται οι λέξεις
πάνω απ’το κουτάλι
τσιτσιρίζουν και φτύνουν τις αχρείαστες συλλαβές τους
ευπροσάρμοστες σα λάστιχο
αιχμηρές και
εύκολες σα βελόνες στο μπράτσο
η σαϊγκόν τέλειωσε
το λιμάνι το κάψαμε
μερικοί φύγαμε κιόλας
μα η πραγματική απώλεια ήταν οι λέξεις
αυτές που φανταστήκαμε ρουφώντας ναργιλέ
αυτές που έφτασαν ουρλιαχτά στ’αυτιά στους ώμους στις πλάτες μας
όταν τρέχαμε
αυτές που είχαν χαράξει στη σάρκα τους όσοι έμειναν πίσω
που χωρίστηκαν σε νέες προτάσεις απ’τις μπαγιονέτες

και τώρα
πες μου εσύ για τη νύχτα
τη νύχτα που ουρλιάζει του μ.σ
τη νύχτα που ματώνει του γ.σ.
τη νύχτα που σκοτώνει του μ.γ.
τη νύχτα που ‘χει δόντια του γ.γ.
ποιός θα το περίμενε όμως
η νύχτα
ήταν μια λέξη
οι μπαγιονέτες την πετσόκοψαν κι αυτή
και τώρα ούτε σκοτώνει
ούτε ματώνει
ούτε ουρλιάζει
τώρα προσπαθούμε να θυμηθούμε
να θυμηθούμε και να φωνάξουμε
τη λέξη που χρειάζεται
σ’αυτούς που αφήσαμε πίσω
αυτούς τους νεκρούς
κι αυτούς που πεθαίνουν
τη λέξη
να τους θυμήσουμε
που περιγράφαμε-

πώς περιγράφαμε όλο αυτό το σκοτάδι

2009