wicker & steel

δεν ήθελα η τελευταία μου ανάμνηση από σένα να είναι το σώμα που έπαψε να είναι σώμα – που θα βρίσκεται για πάντα με το κεφάλι στο πλάι σαν να αποφεύγει κάτι και τη γροθιά σφιγμένη – που θα το σέρνουν πάντα έξω απ’ το δωμάτιο τυλιγμένο με το σεντόνι – που θα το κλαίει κάποιος άλλος δίπλα μου αλλά όχι εγώ, όχι εκείνη τη στιγμή, όχι εγώ – άκαμπτο και ποιός ξέρει πόσες άλλες λέξεις μπορούν να συγκεντρωθούν δίπλα-δίπλα στριμωγμένες ή η μια κάτω απ’ την άλλη για ένα πλήρες γλωσσάρι που όλα τα γράμματα είναι στ’ αλήθεια το ωμέγα – γιατί αυτό το σώμα δεν θα ‘πρεπε να μοιάζει με ατσάλι – και το τι θα ‘πρεπε το τράβηξαν κι αυτό έξω από κάποιο δωμάτιο τότε, στην αρχή της συνείδησης, που ήταν και η αρχή του ντετερμινισμού υποθέτω. και η αρχή της επιθυμίας; ναι –

θα βρώ μια πιο ωραία ανάμνηση γιατί δεν θα γραφτεί από κανέναν άλλο αυτή η ιστορία – κανείς άλλος δε θα επιθυμήσει όσο εγώ –

καμιά ειρήνη με την κοινοτυπία του τέλους.