highrise2

κάποια στιγμή αυτός ο χρόνος πήρε μια βαθιά εισπνοή
και κράτησε την ανάσα του
ξαφνικά βρεθήκαμε στο μπλέ δωμάτιο
έξω ξημέρωνε μέσα το φώς παρέμενε απαράλλαχτο νέον
οι γραμμές του δωματίου πεντακάθαρες σαν ξυράφια φυλαγμένα στην κατάψυξη
καθόμαστε σε κύκλο σε μαύρες δερμάτινες πολυθρόνες
εγώ η μ. ο μ. ο γ.
κρατάμε την ανάσα μας και τα χέρια ο ένας της άλλης
όπως πριν από μια εκτόξευση
ή μια οδυνηρή επίσκεψη

οι ζωές μας σταματάνε
σαν παλιά σκουριασμένα μηχανήματα
οι ζωές μας ξεκινάνε
ξανά και ξανά και ξανά