23/3/6

κι αν έπεσε
τρία δέρματα κάτω απ’ όσο έπρεπε
πώς θα αναπνέει;
πλάι σε πλάσματα
με πνευμόνια μικρά
σαν τα μικρότερα ξυράφια
με τρίχες που αισθάνονται
περισσότερο από
τα δάχτυλα σου
με μάτια που βλέπουν
περισσότερο από τα δικά σου
με γλώσσες που μιλάνε γλώσσες
που μιλάνε γλώσσες
που ξέρουν ότι ξέρουν
ότι δεν έχει νόημα
να τους μιλήσεις;

κι αν έπεσε
εκεί που κάτι πήζει
εκεί που κάτι συγκεντρώνεται
αν έπεσε πριν του μιλήσεις
αν έπεσε πριν το αγγίξεις
αν έγινε ένας καθρέφτης
για να βλέπει μόνο
τον εαυτό του
κι αν σε βάφτισε
υγρό ασημί καυτό
χωρίς να το ζητήσεις
πώς θα αναπνέει
χωρίς τα χείλη σου
χωρίς την αγχωμένη ανάσα σου
χωρίς να το φυσήξεις;

πώς θα το κρατήσεις να ζήσει;
όταν λέει φοβάμαι
όταν λέει μη με αφήνεις μοναχό
πώς θα το παρηγορήσεις;
αν δεν μπορεί να ανασάνει
κι αν δεν μπορεί να ακούσει
το στήθος του να χτυπάει

πώς θα μπορέσεις να ακούσεις τα ουρλιαχτά του;
πώς θα μπορέσει να πεί
ψιθυριστά
για πρώτη φορά
το όνομα του;