James Pate – The Fassbinder Diaries – 2

1 – Ζεστό σκοτάδι και κρύο σκοτάδι

Η έκσταση της Μάμα Ρόμα

Μια νύχτα ο Φραντς και η Μιέζε παρακολουθούν μια ασπρόμαυρη ταινία του Παζολίνι. Είναι η ταινία όπου η μητέρα είναι πόρνη και ο γιός ένας νεαρός εγκληματίας που τελικά πεθαίνει στη φυλακή σαν τον Χριστό. Δεν τον σταυρώνουν, βέβαια. Αλλά ο σκηνοθέτης τον κάνει να φαίνεται σταυρωμένος. Τα χέρια του είναι τεντωμένα και το πρόσωπο του ένα κομμάτι μπρούντζου που αντανακλά ένα μακρινό φως.

Η Μιέζε μετά την ταινία λέει ___, και ο Φραντς μετά την ταινία απαντάει ___. Οι κουρτίνες είναι κλειστές. Οι κουρτίνες έχουν το χρώμα των αιμοκυττάρων.

Και αργότερα μέσα στη νύχτα βρίσκονται στο κρεβάτι, ο Φραντς με μια μπύρα ακουμπισμένη στο στομάχι του, το κεφάλι του στο μαξιλάρι, τα μάτια του να κοιτάζουν το ταβάνι, και η Μιέζε στην άκρη του κρεβατιού γυαλίζοντας μια από τις μπότες της, σφυρίζει, αυτός προσπαθεί να καταλάβει ποιό τραγούδι είναι, του ακούγεται γνώριμο, αλλά δεν μπορεί, όχι δεν μπορεί να το αναγνωρίσει, και δεν τη ρωτάει. Η Μιέζε στρέφεται προς τον Φραντς και σκέφτεται την τελευταία σκηνή της ταινίας, τον τρόπο με τον οποίο το φιλμ ξαφνικά γίνεται κενό, ξαφνικά γίνεται λευκό, της θύμισε εκείνο το στίχο του Πέρσι Μπίσε Σέλεϊ, εκείνον για το μοναδικό εκτυφλωτικό λευκό φως της αιωνιότητας, κάτι τέτοιο, κάπως έτσι ήταν, δεν μπορεί να θυμηθεί ακριβώς.

Ένα τρένο στο Βερολίνο. Ένα τρένο στο Σικάγο που φρενάρει αργά. Μια κλωστή μαύρου καπνού που υψώνεται σε ένα συγκεκριμένο τοπίο στο Μέμφις. Με κατεύθυνση πολλούς νυχτερινούς ουρανούς.