(μτφ. δική μου)
Τα μάτια σου γαλάζια και νηφάλια
Παρότι το πρόσωπο σου αναδομήθηκε
από μια ομάδα χειρουργών, και μόνο λίγα σημάδια
απέμειναν στη γέφυρα της μύτης
και κάτω απ’ το σαγόνι σου, κανείς δεν θα μπορούσε να μαντέψει
ότι το δέρμα σου κρεμόταν από αγκίστρια
και ότι σου έβαλαν ζυγωματικά
και σαγόνι από τιτάνιο – ούτε εγώ το είχα καταλάβει
μέχρι που βούρτσισα τα δόντια σου
προσπαθώντας με δυσκολία να ξεκολλήσω τα δημητριακά του πρωινού
αποφεύγοντας τα δόντια που είχαν σπάσει
Όπως φαίνεται, η μπροστινή σειρά είναι γεμάτη μικρά θραύσματα
και βαθύτερα στα ούλα σου βρίσκεται ένα τρομερό μεταλικό πλέγμα
Τόσο λεπτοί μηχανισμοί! Είσαι πλέον στ’ αλήθεια
ένα cyborg, το μέταλο στο σαγόνι σου συνδέεται
με το μέταλο στα ζυγωματικά σου, στο παρασκήνιο
Πλέον το κρανίο σου στ’ αλήθεια λάμπει. Και τα χέρια σου
μπορούν να κινηθούν περισσότερο απ’ όσο νόμιζα, και η χάρη σου
παραμένει ανέγγιχτη. Όμως το στόμα σου στεγνώνει τόσο πολύ,
τόσο που πρέπει να αλείψω σπιθαμή προς σπιθαμή τα ευαίσθητα σου χείλη
με το δάχτυλο μου βουτηγμένο σε κρέμα από σωληνάριο,
με γεύση κεράσι, πρέπει να σιγουρευτώ ότι τα χέρια μου είναι καθαρά
και να την απλώσω και να την ξαναπλώσω. Και να σου δώσω νερό από
ένα μικρούλι πράσινο σφουγγάρι πάνω σε ένα ξυλάκι,
σαν ένα μικρό υδάτινο γλυφιτζούρι. Παρατηρείς
ότι αυτός είναι ένας εξαιρετικά άβολος τρόπος
για να πίνει κανείς, και πράγματι με κάθε ρουφηξιά τραβάς
μονάχα μια σταλιά νερό. Έτσι πρέπει να επαναλάβουμε
τη διαδικασία χιλιάδες φορές
Προσπάθησε να το χώσεις στην αριστερή πλευρά, με συμβουλεύεις
και καβαλάω το κρεβάτι σου, προσπαθώντας να αποφύγω
το σπασμένο δόντι σου στην μπροστινή σειρά
Έλα, απλά χώσε το εκεί στο βάθος, μου λες, καθοδηγώντας με
όπως πάντα, εμψυχώνοντας με, όπως πάντα,
να το κάνω σωστά, να βρω τη σωστή γωνία,
και να σπρώξω. Όταν σε παίρνει ο ύπνος σιγουρεύομαι
ότι συνεχίζεις να αναπνέεις, φροντίζω
να είμαι εκεί όταν ανοίγεις τα μάτια σου, ταραγμένη,
καθώς συνειδητοποιείς ξανά ότι το σώμα σου
έχει μετατραπεί σε φυλακή. Φοβάμαι, μου λες,
και ύστερα Στεναχωριέμαι, στεναχωριέμαι τόσο πολύ που έχω παραλύσει,
κι έτσι στεναχωριέμαι κι εγώ
Δεν μπορείς να κουνήσεις τα χέρια σου για να σκουπίσεις
τα δάκρυα σου, και δεν μπορώ να στα σκουπίσω ούτε εγώ,
θα παραήταν απότομη αυτή η κίνηση, το οτιδήποτε πλέον
πρέπει να γίνεται πολύ αργά. Έτσι τοποθετούμε
μια βρεγμένη πετσέτα στα μάτια σου, και τα δάκρυα
στεγνώνουν πάνω της. Κι άλλο πάγο, κι άλλο πάγο, το νερό
στο μικρό πράσινο σφουγγάρι πρέπει να είναι παγωμένο, όχι
χλιαρό, και τα ακροδάχτυλα σου δεν πρέπει να αγγίζουν
το σεντόνι, σου είναι πολύ επώδυνο να ακουμπάς κάτι τόσο απαλό
Εντάξει ας προσπαθήσουμε να στερεώσουμε τα χέρια σου
σε τραχιές λευκές πετσέτες, καλύτερα έτσι; Ναι
Μου λες ότι σ’ αρέσει που το χέρι μου ακουμπάει το δικό σου
και νιώθω λες και κέρδισα το λαχείο. Σε ξαναπαίρνει ο ύπνος
και κρατάω το χέρι σου, όμως δεν ξέρω που να βάλω το κεφάλι μου,
κι έτσι το ακουμπάω στο κρεβάτι, δίπλα στη λεκάνη σου
και αποκοιμιέμαι κι εγώ. Είναι Κυριακή απόγευμα. Έξω
η αίθουσα είναι γεμάτη ανθρώπους
τους οποίους κάποτε θα λυπόμασταν, όμως τώρα τους ζηλεύουμε —
διπλή αντικατάσταση γονάτων, ακρωτηριασμένο χέρι, σιγά τ’ αυγά
Αργότερα σε τσουλάω έξω, μας παίρνει τόση ώρα
να σε σηκώσω και να σε βάλω στο καρότσι, χρειάζεται ένας μηχανικός
κίτρινος γερανός, και το σώμα σου μοιάζει με ένα πανέμορφο ηλιοκαμένο πουλί
παγιδευμένο στη δαγκάνα του. Προσπαθώ να σε τσουλάω Αργά,
όπως μας είπε η Νοσοκόμα Πέγκυ
Μέσα από τους γυάλινους διαδρόμους, αργά, για να μην σου ανέβει
η πίεση, μπορούμε να βγούμε στον φθινοπωρινό αέρα
όμως δεν μπορούμε να κατέβουμε στη λιμνούλα, όχι ακόμα, λες
ότι θες να δεις τα δέντρα με τα χρυσαφένια φύλλα κι έτσι σε πάω να τα δεις,
και τα φύλλα πεσμένα σε σωρούς κατά μήκος του μονοπατιού μπλέκονται στους τροχούς
του καροτσιού και προς στιγμήν πανικοβάλλομαι,
πώς δουλεύει αυτό το πράγμα, πού είναι τα φρένα;
Όλοι οι δικοί σου θέλουν να ξέρουν αν είσαι εντάξει
Δεν είσαι «εντάξει», είσαι παράλυτη και υποφέρεις
Όλοι ρωτάνε, Νομίζεις ότι θα μπορέσει να περπατήσει ξανά;
Δεν είναι αυτό το θέμα μας όμως, σήμερα το θέμα μας είναι
το πρησμένο σου στομάχι, το οδυνηρό σου μπαλονάκι γεμάτο αέριο
Όπως φαίνεται η ραχοκοκκαλιά ορίζει και τα σπλάχνα σου και το αίμα σου
και σχεδόν οτιδήποτε άλλο, αυτό το θαυματουργό, τραυματισμένο
μαλακό καλώδιο. Το σώμα σου ολάκερο ξαφνικά μαραμένο και διάφανο
Μπορούμε να δούμε τους μύες σου να κινούνται κάτω από τα ηλεκτρόδια
Σου έχει απομείνει λίγος τρικέφαλος, καθόλου δικέφαλος, ο αριστερός σου
τετρακέφαλος έκανε ένα τίναγμα, που τέτοια τύχη για τον δεξή, μια μέρα θα αναρρώσεις, το ξέρω
και στο λέω, δεν μπορώ να σταματήσω να σου χτενίζω τα μαλλιά, είναι
ξανθά πιτσιλωμένα με γκρίζο, μακρύτερα πλέον
απ’ όσο ήταν ποτέ τους, και το σώμα σου,
που πάντα ήθελα να δω γυμνό, τώρα
το έχω δει δυο φορές: μια σε ένα φωτογραφικό άλμπουμ
που άνοιξα καταλάθος, και είδα εσένα και την ερωμένη σου
γυμνές στην κουζίνα, μοιάζατε και οι δύο
ευτυχισμένες κι ελεύθερες, και ένιωσα χαρά για λογαριασμό σας,
και τώρα εδώ, η άλως γύρω από τη ρώγα του ακίνητου σου στήθους
γενναιόδωρη και πλατιά, τα πόδια σου αμίλητα
και τριχωτά, τόσο ακίνητα. Ανακαλύπτουμε
ράμματα στη γάμπα σου, κάποιος στην εντατική
φαίνεται πως τα ξέχασε, η νοσοκόμα τα πιέζει
και τρέχει πύο, και ανατριχιάζουμε. Θα πρέπει να βγούν σύντομα,
έτσι και γίνεται. Έρχεται το βραδινό σου, πουρές από τόνο, πουρές από
κέικ Black Forest, και φαντάζομαι αυτή την τεράστια μεσαιωνική κουζίνα
όπου ετοιμάζουν κάθε πιάτο και μετά το ρίχνουν σε ένα γιγάντιο μπλέντερ
κι έτσι προκύπτει αυτή η γελοία γκριζομπέζ πάστα. Δεν πεινάς,
φυσικά, το γιαούρτι με λεμόνι που σε τάισα
με τόση επιμέλεια το πρωί σου προκάλεσε πόνο ανείπωτο,
κι όσο σκέφτομαι ότι σε ανάγκασα να το φας όλο, πονάω.
Σου διαβάζω ενα δοκίμιο μου, σχετικά με το πέρασμα από το ειδικό στο καθολικό,
και μου λες ναι, Μάγκι, το ζήτημα τώρα είναι πώς να σκεφτούμε το ειδικό.
Το ειδικό, λες ξανά, πολύ σοβαρή
λες και βρισκόμαστε στο γραφείο σου δέκα χρόνια πριν
Η όλη κατάσταση μοιάζει πολύ ειδική, θες να μου δώσεις
ένα βιβλίο όμως δεν θυμάσαι τον τίτλο, κι έτσι παίρνουμε τηλέφωνο
τη Τζ., το κρατάω στο αυτί σου, μου λες φέρτο πιο κοντά,
Εντάξει, το λένε ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
και υπόσχομαι να το διαβάσω, εδώ που φτάσαμε
θα έτρωγα ένα αντίτυπο του Ο ΑΓΩΝ ΜΟΥ αν μου το ζητούσες
Στεναχωριέμαι τόσο που είμαι παράλυτη
Το ζήτημα τώρα είναι να σκεφτούμε το ειδικό
Ο πόνος επανέρχεται και δόξα τω Θεώ έχει πάλι βάρδια
η Νοσοκόμα Γουίνι, χαίρομαι τόσο που είναι περίεργη και σε πιέζει
να εξηγείς, ακόμα και όταν είσαι κουρασμένη και δεν έχεις όρεξη
Χρειάζεται λεπτομερέστερες περιγραφές, δεν θέλει
να πάθεις καμιά μόλυνση, τελικά της λες, Γουίνι, τον πόνο στο
έντερο τον προκαλεί το υποσυνείδητο μου, μια φράση
που μου προκαλεί ατέλειωτη χαρά. Αργότερα, κάθομαι στο πλευρό σου
και σου διηγούμαι ένα μικρό μέρος της σπασμωδικής ερωτικής μου ζωής,
σου μιλάω για το άτομο με το οποίο προσπαθώ να μην είμαι ερωτευμένη
Με ρωτάς αν επιστρέψαμε σπίτι και γαμηθήκαμε, απαντάω καταφατικά
και αυτό σε χαροποιεί και λατρεύω τον τρόπο που ξεγλιστράει η λέξη «Γαμήσι»
από το συρματόπλεκτό σου στόμα, σαν η επιθυμία να μην μπορεί ποτέ να περιοριστεί
ή να εξαφανιστεί από τα βάσανα, λες και το Γαμήσι θα καταφέρνει πάντα να το σκάει
μέσα από ένα μεταλικό δάσος. Σου λέω λίγες ακόμα λεπτομέρειες
κι εσύ μου λες, Καλό γαμήσι μεν, κακό για το μέλλον σου δε
Μου λες ότι δεν θα ‘πρεπε να ντρέπομαι για την επιθυμία μου
ούτε για το σεξ, ούτε για τη γλώσσα
Μου λες ότι πλέον στα πενήντα σου έχεις μάθει
ότι χρειάζονται και τα δυο, μαζί, και ότι εσύ και η Τζ.
το έχετε καταφέρει. Είστε τόσο ευτυχισμένες. Σε πιάνουν τα κλάμματα
και μου λες Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι αν το χτίσαμε μια φορά
μπορούμε να το ξαναχτίσουμε κι εγώ ξέρω ότι μπορείτε και στο λέω, και σου φιλάω
το μέτωπο, το μοναδικό μέρος του σώματός σου
που δεν έχει υποστεί ζημιά
Ούτε μια γρατζουνιά στο κράνος σου
Έφαγες όλο το πέσιμο
στο σαγόνι σου, το τίναγμα του κεφαλιού σου προς τα πίσω
προκάλεσε τo κάταγμα, το σημείο που τραυματίστηκε
δεν είναι μεγαλύτερο από ένα κομμάτι σοκολάτας κι όμως
να ‘μαστε εδώ. Tο μαλακό καλώδιο της σπονδυλικής σου στήλης πρησμένο, γεμάτο σπασμένα
αιμοφόρα αγγεία, χιλιάδες νευρώνες που χαροπαλεύουν
«Σχηματίζονται ουλές που παραμορφώνουν περαιτέρω τις νευρικές οδούς»
«Οι άξονες ακρωτηριάζονται σταδιακά»
Να πάει στο διάολο η επιστήμη και η ηθικολογία της
Οι φριχτοί πόνοι που νιώθεις σημαίνουν ότι θα θεραπευτείς, εφόσον ακόμα αισθάνεσαι
όπως όταν η νοσοκόμα πίεσε τα ράμματα σου μέχρι να αρχίσουν να στάζουν και είπες Άου
ή όταν η απαλότητα του σεντονιού επιτίθεται στα ακροδάχτυλα σου
ή όταν λες ότι νιώθεις ολόκληρη, κυριολεκτικά ολόκληρη,
κουρασμένη και πονεμένη. Κάθε λέξη και αγγαρεία, κι όμως
μου προσφέρεις τόσες πολλές, συζητάμε για το δίλημμα μεταξύ
ατομικής πρωτοβουλίας και κοινοτικής αυτοοργάνωσης, και η έγνοια σου
για τον κόσμο είναι συγκλονιστική. Ακόμα και τη φυσικοθεραπεύτρια σου
την κάνεις να νιώθει όμορφη, πλέκοντας εγκώμιο για το καινούριο της κούρεμα.
Πάντως, αρέσει στον άντρα μου, λέει αυτή, και εσύ ούτε καν που μορφάζεις. Αλλάζεις θέμα,
μας λες την ιστορία του πρώτου σου σκυλιού
που το έλεγαν Σουσουράδα. Με κάνει ευτυχισμένη το να βλέπω τόσους ικανούς ανθρώπους
να τριγυρίζουν γύρω από το σώμα σου, θυμώνω όταν σε μετακινούν
απότομα, με ευχαριστεί όταν σου φέρονται
τρυφερά, το κεφάλι σου το συγκρατεί ένα στήριγμα,
το μισώ αυτό το πράγμα, λες, αλλά δεν θέλω
να μου το βγάλουν, επειδή ξέρεις
ότι ούτε το κεφάλι σου δεν μπορείς να κρατήσεις όρθιο,
είναι λες και έχεις ξαναγίνει βρέφος, όμως
διαθέτεις όλον αυτό τον γλωσσικό πλούτο. Και όταν
βγάζουν το στήριγμα για να τεντώσεις το κεφάλι σου
εμφανίζεται επιτέλους ο λαιμός σου, πανέμορφος και ιδρωμένος
και μπλαβιασμένος, μοιάζει λίγο με το ξεπουπουλιασμένο δέρμα ενός πουλιού
Μου ζητάς να σηκώσω τους ώμους σου από το μαξιλάρι
και να τους ξαναφήσω, προσπαθώ να βάλω μια διπλωμένη πετσέτα
πίσω από το κεφάλι σου με το ενα χέρι ενώ στρώνω
την επιφάνεια του μαξιλαριού με το άλλο, Να είσαι πιο τολμηρή, μου λες
Όμως το τι νιώθεις ότι είναι εντάξει αλλάζει διαρκώς
Χιλιάδες φορές υγραίνω τα χείλη σου με αλοιφή
και νερό. Όταν σβήνουν τα φώτα οδηγώ μέχρι το σπίτι σου
όπου κοιμάμαι στο πάτωμα του γραφείου σου, ανάμεσα
στα εκατοντάδες πρότζεκτ που έχουν μείνει μισοτελειωμένα
Σε στοίβες από βιβλία και δοκίμια, μπροσούρες για τον
παγκόσμιο φεμινισμό, την κοινωνική δικαιοσύνη
Με πιάνουν για λίγο τα κλάματα τότε, θρηνώ για
τη χάρη και την αρρενωπότητα του γραφικού σου χαρακτήρα
Όμως τώρα ξέρω που βρίσκεσαι, και πού θα είσαι
για λίγο καιρό ακόμα, εκεί που τα χρυσαφένια φύλλα στροβιλίζονται
έξω από το παράθυρο σου, τα χρυσαφένια φύλλα που σχηματίζουν μια άλω
μια άλω πάνω από το νοσοκομείο