ΟΤΑΝ Ο ΠΑΖΟΛΙΝΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΠΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

όταν μου ψιθυρίσεις την εντολή
θα διαλυθώ μέσα σε αυτή την παραλία
σε όλους τους κόκκους άμμου που μπορείς να μετρήσεις

σε όλα τα κομμάτια ζωών που μπορείς να φοβηθείς,
να φοβίσεις και να αγαπήσεις –

τι σε έσπρωξε μέχρι εδώ;
ασημόφτερνο βιαστικό, με όλο το χρόνο του αιώνα
με τα χαλαρά σου μπροστινά δόντια και τους
δολοφονικούς κοπτήρες –

τι ξέρεις για μένα που δε ξέρω εγώ;
εκτός από τις σπείρες
το αίμα μου στην άμμο
και το λαρύγγι μου που σκόρπισες
στο ιώδες νερό στο ιώδες φώς

που σκόρπισες στριγκλίζοντας κάτω απ’ το χειρουργείο-φεγγάρι:
“είσαι πολύ δραματικός
είσαι πολυ δραματικός”

[το μόνο σαρκοβόρο που δεν αγάπησε το κενό στο στήθος του
που δεν πόνεσε γι’ αυτό
που δεν έγραψε γι’ αυτό
κι ούτε νοιάστηκε να κάνει γαργάρες το αίμα του καυτό

που αν τον έβλεπε μονόλογο στη σκηνή
θα κατασπάραζε τον υποβολέα και θα πεινούσε
ακόμα πιο πολύ –

θυμίσου τους στην παραλία, θυμίσου το κύμα λάβα να τους βρέχει,
αυτόν να τρώει την καρδιά του
κι αυτόν να σέρνεται προς την ψυχή που δεν έχει]