MAGGIE NELSON – ΜΙΑ ΑΛΩΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

(μτφ. δική μου)

Τα μάτια σου γαλάζια και νηφάλια
Παρότι το πρόσωπο σου αναδομήθηκε
από μια ομάδα χειρουργών, και μόνο λίγα σημάδια
απέμειναν στη γέφυρα της μύτης
και κάτω απ’ το σαγόνι σου, κανείς δεν θα μπορούσε να μαντέψει
ότι το δέρμα σου κρεμόταν από αγκίστρια
και ότι σου έβαλαν ζυγωματικά
και σαγόνι από τιτάνιο –  ούτε εγώ το είχα καταλάβει
μέχρι που βούρτσισα τα δόντια σου
προσπαθώντας με δυσκολία να ξεκολλήσω τα δημητριακά του πρωινού
αποφεύγοντας τα δόντια που είχαν σπάσει
Όπως φαίνεται, η μπροστινή σειρά είναι γεμάτη μικρά θραύσματα
και βαθύτερα στα ούλα σου βρίσκεται ένα τρομερό μεταλικό πλέγμα
Τόσο λεπτοί μηχανισμοί! Είσαι πλέον στ’ αλήθεια
ένα cyborg, το μέταλο στο σαγόνι σου συνδέεται
με το μέταλο στα ζυγωματικά σου, στο παρασκήνιο
Πλέον το κρανίο σου στ’ αλήθεια λάμπει. Και τα χέρια σου
μπορούν να κινηθούν περισσότερο απ’ όσο νόμιζα, και η χάρη σου
παραμένει ανέγγιχτη.  Όμως το στόμα σου στεγνώνει τόσο πολύ,
τόσο που πρέπει να αλείψω σπιθαμή προς σπιθαμή τα ευαίσθητα σου χείλη
με το δάχτυλο μου βουτηγμένο σε κρέμα από σωληνάριο,
με γεύση κεράσι, πρέπει να σιγουρευτώ ότι τα χέρια μου είναι καθαρά
και να την απλώσω και να την ξαναπλώσω. Και να σου δώσω νερό από
ένα μικρούλι πράσινο σφουγγάρι πάνω σε ένα ξυλάκι,
σαν ένα μικρό υδάτινο γλυφιτζούρι. Παρατηρείς
ότι αυτός είναι ένας εξαιρετικά άβολος τρόπος
για να πίνει κανείς, και πράγματι με κάθε ρουφηξιά τραβάς
μονάχα μια σταλιά νερό. Έτσι πρέπει να επαναλάβουμε
τη διαδικασία χιλιάδες φορές
Προσπάθησε να το χώσεις στην αριστερή πλευρά, με συμβουλεύεις
και καβαλάω το κρεβάτι σου, προσπαθώντας να αποφύγω
το σπασμένο δόντι σου στην μπροστινή σειρά
Έλα, απλά χώσε το εκεί στο βάθος, μου λες, καθοδηγώντας με
όπως πάντα, εμψυχώνοντας με, όπως πάντα,
να το κάνω σωστά, να βρω τη σωστή γωνία,
και να σπρώξω. Όταν σε παίρνει ο ύπνος σιγουρεύομαι
ότι συνεχίζεις να αναπνέεις, φροντίζω
να είμαι εκεί όταν ανοίγεις τα μάτια σου, ταραγμένη,
καθώς συνειδητοποιείς ξανά ότι το σώμα σου
έχει μετατραπεί σε φυλακή. Φοβάμαι, μου λες,
και ύστερα Στεναχωριέμαι, στεναχωριέμαι τόσο πολύ που έχω παραλύσει,
κι έτσι στεναχωριέμαι κι εγώ
Δεν μπορείς να κουνήσεις τα χέρια σου για να σκουπίσεις
τα δάκρυα σου, και δεν μπορώ να στα σκουπίσω ούτε εγώ,
θα παραήταν απότομη αυτή η κίνηση, το οτιδήποτε πλέον
πρέπει να γίνεται πολύ αργά. Έτσι τοποθετούμε
μια βρεγμένη πετσέτα στα μάτια σου, και τα δάκρυα
στεγνώνουν πάνω της. Κι άλλο πάγο, κι άλλο πάγο, το νερό
στο μικρό πράσινο σφουγγάρι πρέπει να είναι παγωμένο, όχι
χλιαρό, και τα ακροδάχτυλα σου δεν πρέπει να αγγίζουν
το σεντόνι, σου είναι πολύ επώδυνο να ακουμπάς κάτι τόσο απαλό
Εντάξει ας προσπαθήσουμε να στερεώσουμε τα χέρια σου
σε τραχιές λευκές πετσέτες, καλύτερα έτσι; Ναι
Μου λες ότι σ’ αρέσει που το χέρι μου ακουμπάει το δικό σου
και νιώθω λες και κέρδισα το λαχείο. Σε ξαναπαίρνει ο ύπνος
και κρατάω το χέρι σου, όμως δεν ξέρω που να βάλω το κεφάλι μου,
κι έτσι το ακουμπάω στο κρεβάτι, δίπλα στη λεκάνη σου
και αποκοιμιέμαι κι εγώ. Είναι Κυριακή απόγευμα. Έξω
η αίθουσα είναι γεμάτη ανθρώπους
τους οποίους κάποτε θα λυπόμασταν, όμως τώρα τους ζηλεύουμε —
διπλή αντικατάσταση γονάτων, ακρωτηριασμένο χέρι, σιγά τ’ αυγά
Αργότερα σε τσουλάω έξω, μας παίρνει τόση ώρα
να σε σηκώσω και να σε βάλω στο καρότσι, χρειάζεται ένας μηχανικός
κίτρινος γερανός, και το σώμα σου μοιάζει με ένα πανέμορφο ηλιοκαμένο πουλί
παγιδευμένο στη δαγκάνα του. Προσπαθώ να σε τσουλάω Αργά,
όπως μας είπε η Νοσοκόμα Πέγκυ
Μέσα από τους γυάλινους διαδρόμους, αργά, για να μην σου ανέβει
η πίεση, μπορούμε να βγούμε στον φθινοπωρινό αέρα
όμως δεν μπορούμε να κατέβουμε στη λιμνούλα, όχι ακόμα, λες
ότι θες να δεις τα δέντρα με τα χρυσαφένια φύλλα κι έτσι σε πάω να τα δεις,
και τα φύλλα πεσμένα σε σωρούς κατά μήκος του μονοπατιού μπλέκονται στους τροχούς
του καροτσιού και προς στιγμήν πανικοβάλλομαι,
πώς δουλεύει αυτό το πράγμα, πού είναι τα φρένα;
Όλοι οι δικοί σου θέλουν να ξέρουν αν είσαι εντάξει
Δεν είσαι «εντάξει», είσαι παράλυτη και υποφέρεις
Όλοι ρωτάνε, Νομίζεις ότι θα μπορέσει να περπατήσει ξανά;
Δεν είναι αυτό το θέμα μας όμως, σήμερα το θέμα μας είναι
το πρησμένο σου στομάχι, το οδυνηρό σου μπαλονάκι γεμάτο αέριο
Όπως φαίνεται η ραχοκοκκαλιά ορίζει και τα σπλάχνα σου και το αίμα σου
και σχεδόν οτιδήποτε άλλο, αυτό το θαυματουργό, τραυματισμένο
μαλακό καλώδιο. Το σώμα σου ολάκερο ξαφνικά μαραμένο και διάφανο
Μπορούμε να δούμε τους μύες σου να κινούνται κάτω από τα ηλεκτρόδια
Σου έχει απομείνει λίγος τρικέφαλος, καθόλου δικέφαλος, ο αριστερός σου
τετρακέφαλος έκανε ένα τίναγμα, που τέτοια τύχη για τον δεξή, μια μέρα θα αναρρώσεις, το ξέρω
και στο λέω, δεν μπορώ να σταματήσω να σου χτενίζω τα μαλλιά, είναι
ξανθά πιτσιλωμένα με γκρίζο, μακρύτερα πλέον
απ’ όσο ήταν ποτέ τους, και το σώμα σου,
που πάντα ήθελα να δω γυμνό, τώρα
το έχω δει δυο φορές: μια σε ένα φωτογραφικό άλμπουμ
που άνοιξα καταλάθος, και είδα εσένα και την ερωμένη σου
γυμνές στην κουζίνα, μοιάζατε και οι δύο
ευτυχισμένες κι ελεύθερες, και ένιωσα χαρά για λογαριασμό σας,
και τώρα εδώ, η άλως γύρω από τη ρώγα του ακίνητου σου στήθους
γενναιόδωρη και πλατιά, τα πόδια σου αμίλητα
και τριχωτά, τόσο ακίνητα. Ανακαλύπτουμε
ράμματα στη γάμπα σου, κάποιος στην εντατική
φαίνεται πως τα ξέχασε, η νοσοκόμα τα πιέζει
και τρέχει πύο, και ανατριχιάζουμε. Θα πρέπει να βγούν σύντομα,
έτσι και γίνεται. Έρχεται το βραδινό σου, πουρές από τόνο, πουρές από
κέικ Black Forest, και φαντάζομαι αυτή την τεράστια μεσαιωνική κουζίνα
όπου ετοιμάζουν κάθε πιάτο και μετά το ρίχνουν σε ένα γιγάντιο μπλέντερ
κι έτσι προκύπτει αυτή η γελοία γκριζομπέζ πάστα. Δεν πεινάς,
φυσικά, το γιαούρτι με λεμόνι που σε τάισα
με τόση επιμέλεια το πρωί σου προκάλεσε πόνο ανείπωτο,
κι όσο σκέφτομαι ότι σε ανάγκασα να το φας όλο, πονάω.
Σου διαβάζω ενα δοκίμιο μου, σχετικά με το πέρασμα από το ειδικό στο καθολικό,
και μου λες ναι, Μάγκι, το ζήτημα τώρα είναι πώς να σκεφτούμε το ειδικό.
Το ειδικό, λες ξανά, πολύ σοβαρή
λες και βρισκόμαστε στο γραφείο σου δέκα χρόνια πριν
Η όλη κατάσταση μοιάζει πολύ ειδική, θες να μου δώσεις
ένα βιβλίο όμως δεν θυμάσαι τον τίτλο, κι έτσι παίρνουμε τηλέφωνο
τη Τζ., το κρατάω στο αυτί σου, μου λες φέρτο πιο κοντά,
Εντάξει, το λένε ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
και υπόσχομαι να το διαβάσω, εδώ που φτάσαμε
θα έτρωγα ένα αντίτυπο του Ο ΑΓΩΝ ΜΟΥ αν μου το ζητούσες
Στεναχωριέμαι τόσο που είμαι παράλυτη
Το ζήτημα τώρα είναι να σκεφτούμε το ειδικό
Ο πόνος επανέρχεται και δόξα τω Θεώ έχει πάλι βάρδια
η Νοσοκόμα Γουίνι, χαίρομαι τόσο που είναι περίεργη και σε πιέζει
να εξηγείς, ακόμα και όταν είσαι κουρασμένη και δεν έχεις όρεξη
Χρειάζεται λεπτομερέστερες περιγραφές, δεν θέλει
να πάθεις καμιά μόλυνση, τελικά της λες, Γουίνι, τον πόνο στο
έντερο τον προκαλεί το υποσυνείδητο μου, μια φράση
που μου προκαλεί ατέλειωτη χαρά. Αργότερα, κάθομαι στο πλευρό σου
και σου διηγούμαι ένα μικρό μέρος της σπασμωδικής ερωτικής μου ζωής,
σου μιλάω για το άτομο με το οποίο προσπαθώ να μην είμαι ερωτευμένη
Με ρωτάς αν επιστρέψαμε σπίτι και γαμηθήκαμε, απαντάω καταφατικά
και αυτό σε χαροποιεί και λατρεύω τον τρόπο που ξεγλιστράει η λέξη «Γαμήσι»
από το συρματόπλεκτό σου στόμα, σαν η επιθυμία να μην μπορεί ποτέ να περιοριστεί
ή να εξαφανιστεί από τα βάσανα, λες και το Γαμήσι θα καταφέρνει πάντα να το σκάει
μέσα από ένα μεταλικό δάσος. Σου λέω λίγες ακόμα λεπτομέρειες
κι εσύ μου λες, Καλό γαμήσι μεν, κακό για το μέλλον σου δε
Μου λες ότι δεν θα ‘πρεπε να ντρέπομαι για την επιθυμία μου
ούτε για το σεξ, ούτε για τη γλώσσα
Μου λες ότι πλέον στα πενήντα σου έχεις μάθει
ότι χρειάζονται και τα δυο, μαζί, και ότι εσύ και η Τζ.
το έχετε καταφέρει. Είστε τόσο ευτυχισμένες. Σε πιάνουν τα κλάμματα
και μου λες Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι αν το χτίσαμε μια φορά
μπορούμε να το ξαναχτίσουμε κι εγώ ξέρω ότι μπορείτε και στο λέω, και σου φιλάω
το μέτωπο, το μοναδικό μέρος του σώματός σου
που δεν έχει υποστεί ζημιά
Ούτε μια γρατζουνιά στο κράνος σου
Έφαγες όλο το πέσιμο
στο σαγόνι σου, το τίναγμα του κεφαλιού σου προς τα πίσω
προκάλεσε τo κάταγμα, το σημείο που τραυματίστηκε
δεν είναι μεγαλύτερο από ένα κομμάτι σοκολάτας κι όμως
να ‘μαστε εδώ. Tο μαλακό καλώδιο της σπονδυλικής σου στήλης πρησμένο, γεμάτο σπασμένα
αιμοφόρα αγγεία, χιλιάδες νευρώνες που χαροπαλεύουν
«Σχηματίζονται ουλές που παραμορφώνουν περαιτέρω τις νευρικές οδούς»
«Οι άξονες ακρωτηριάζονται σταδιακά»
Να πάει στο διάολο η επιστήμη και η ηθικολογία της
Οι φριχτοί πόνοι που νιώθεις σημαίνουν ότι θα θεραπευτείς, εφόσον ακόμα αισθάνεσαι
όπως όταν η νοσοκόμα πίεσε τα ράμματα σου μέχρι να αρχίσουν να στάζουν και είπες Άου
ή όταν η απαλότητα του σεντονιού επιτίθεται στα ακροδάχτυλα σου
ή όταν λες ότι νιώθεις ολόκληρη, κυριολεκτικά ολόκληρη,
κουρασμένη και πονεμένη. Κάθε λέξη και αγγαρεία, κι όμως
μου προσφέρεις τόσες πολλές, συζητάμε για το δίλημμα μεταξύ
ατομικής πρωτοβουλίας και κοινοτικής αυτοοργάνωσης, και η έγνοια σου
για τον κόσμο είναι συγκλονιστική. Ακόμα και τη φυσικοθεραπεύτρια σου
την κάνεις να νιώθει όμορφη, πλέκοντας εγκώμιο για το καινούριο της κούρεμα.
Πάντως, αρέσει στον άντρα μου, λέει αυτή, και εσύ ούτε καν που μορφάζεις. Αλλάζεις θέμα,
μας λες την ιστορία του πρώτου σου σκυλιού
που το έλεγαν Σουσουράδα. Με κάνει ευτυχισμένη το να βλέπω τόσους ικανούς ανθρώπους
να τριγυρίζουν γύρω από το σώμα σου, θυμώνω όταν σε μετακινούν
απότομα, με ευχαριστεί όταν σου φέρονται
τρυφερά, το κεφάλι σου το συγκρατεί ένα στήριγμα,
το μισώ αυτό το πράγμα, λες, αλλά δεν θέλω
να μου το βγάλουν, επειδή ξέρεις
ότι ούτε το κεφάλι σου δεν μπορείς να κρατήσεις όρθιο,
είναι λες και έχεις ξαναγίνει βρέφος, όμως
διαθέτεις όλον αυτό τον γλωσσικό πλούτο. Και όταν
βγάζουν το στήριγμα για να τεντώσεις το κεφάλι σου
εμφανίζεται επιτέλους ο λαιμός σου, πανέμορφος και ιδρωμένος
και μπλαβιασμένος, μοιάζει λίγο με το ξεπουπουλιασμένο δέρμα ενός πουλιού
Μου ζητάς να σηκώσω τους ώμους σου από το μαξιλάρι
και να τους ξαναφήσω, προσπαθώ να βάλω μια διπλωμένη πετσέτα
πίσω από το κεφάλι σου με το ενα χέρι ενώ στρώνω
την επιφάνεια του μαξιλαριού με το άλλο, Να είσαι πιο τολμηρή, μου λες
Όμως το τι νιώθεις ότι είναι εντάξει αλλάζει διαρκώς
Χιλιάδες φορές υγραίνω τα χείλη σου με αλοιφή
και νερό. Όταν σβήνουν τα φώτα οδηγώ μέχρι το σπίτι σου
όπου κοιμάμαι στο πάτωμα του γραφείου σου, ανάμεσα
στα εκατοντάδες πρότζεκτ που έχουν μείνει μισοτελειωμένα
Σε στοίβες από βιβλία και δοκίμια, μπροσούρες για τον
παγκόσμιο φεμινισμό, την κοινωνική δικαιοσύνη
Με πιάνουν για λίγο τα κλάματα τότε, θρηνώ για
τη χάρη και την αρρενωπότητα του γραφικού σου χαρακτήρα
Όμως τώρα ξέρω που βρίσκεσαι, και πού θα είσαι
για λίγο καιρό ακόμα, εκεί που τα χρυσαφένια φύλλα στροβιλίζονται
έξω από το παράθυρο σου, τα χρυσαφένια φύλλα που σχηματίζουν μια άλω
μια άλω πάνω από το νοσοκομείο

Ρομπέρτο Μπολάνιο – Το μυστικό του κακού

(μετάφραση της αγγλικής μετάφρασης από τα ισπανικά)

Αυτή η ιστορία είναι πολύ απλή, αν και θα μπορούσε να είναι πολύ περίπλοκη. Επίσης, είναι ατελής, μιας και ιστορίες σαν κι αυτή δεν έχουν κατάληξη. Είναι νύχτα στο Παρίσι, κι ένας Βορειοαμερικάνος δημοσιογράφος κοιμάται. Ξαφνικά, χτυπάει το τηλέφωνο, και κάποιος ζητάει στα αγγλικά, με απροσδιόριστη προφορά, τον Τζο Α. Κέλσο. Ο ίδιος, απαντάει ο δημοσιογράφος κοιτάζοντας το ρολόι του. Είναι τέσσερις το πρωί – έχει κοιμηθεί μόλις τρεις ώρες και είναι κουρασμένος. Η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής λέει, Πρέπει να συναντηθούμε, έχω να σας δώσω κάποιες πληροφορίες. Ο δημοσιογράφος τον ρωτάει περί τίνος πρόκειται. Όπως συνηθίζεται σε τέτοιου είδους κλήσεις, η φωνή δεν αποκαλύπτει τίποτα. Ο δημοσιογράφος ζητάει κάποια ελάχιστη ένδειξη, τουλάχιστον. Σε άψογα αγγλικά, σωστότερα από του Κέλσο, η φωνή εκφράζει την προτίμηση της για μια συνάντηση πρόσωπο με πρόσωπο. Και αμέσως προσθέτει, Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο. Που; ρωτάει ο Κέλσο. Η φωνή αναφέρει μια από τις γέφυρες στον Σηκουάνα. Και προσθέτει: Μπορείς να είσαι εκεί σε είκοσι λεπτά με τα πόδια. Ο δημοσιογράφος, που έχει βρεθεί σε εκατοντάδες συναντήσεις σαν κι αυτή, απαντάει ότι θα βρίσκεται εκεί σε μισή ώρα. Καθώς ντύνεται σκέφτεται ότι η όλη ιστορία είναι ένας μάλλον ανόητος τρόπος να ξοδέψει τη νύχτα του, όμως επίσης συνειδητοποιεί ότι η κλήση, παρόλη την προβλεψιμότητα της, τον έχει ξυπνήσει εντελώς. Όταν φτάνει στη γέφυρα με πέντε λεπτά καθυστέρηση, βλέπει μόνο αυτοκίνητα. Για λίγο στέκεται στη μια της άκρη και περιμένει. Ύστερα διασχίζει την ακόμα έρημη γέφυρα και, αφού περιμένει για λίγα ακόμα λεπτά στην άλλη της άκρη, την ξαναδιασχίζει και αποφασίζει να τα παρατήσει και να πάει να κοιμηθεί. Καθώς επιστρέφει σπίτι του, σκέφτεται τη φωνή: σίγουρα δεν ήταν Βορειοαμερικάνικη, αλλά ούτε και Βρετανική, αν και για το δεύτερο ενδεχόμενο δεν είναι σίγουρος πλέον. Θα μπορούσε να είναι Νοτιοαφρικανός, σκέφτεται, ή Αυστραλός, ή Ολλανδός, ίσως, ή κάποιος από τη βόρεια Ευρώπη που διδάχτηκε αγγλικά στο σχολείο και έκτοτε έχει τελειοποιήσει τη χρήση της γλώσσας σε διάφορες αγγλόφωνες χώρες. Καθώς περνάει το δρόμο ακούει κάποιον να τον προσφωνεί: Κύριε Κέλσο. Καταλαβαίνει αμέσως ότι πρόκειται για τον άνδρα με τον οποίο κανόνισε τη συνάντηση, που του μιλάει μέσα από ένα σκοτεινό σοκάκι. Ο Κέλσο ετοιμάζεται να σταματήσει, όμως η φωνή του λέει να συνεχίσει το περπάτημα. Όταν φτάνει στην επόμενη γωνία, γυρίζει και βλέπει ότι δεν τον ακολουθεί κανείς. Μπαίνει στον πειρασμό να γυρίσει πίσω, όμως μετά από μια στιγμιαία καθυστέρηση αποφασίζει ότι είναι καλύτερο να συνεχίσει. Ξαφνικά, ο άντρας εμφανίζεται από ένα άλλο στενό και τον χαιρετά. Ο Κέλσο τον χαιρετά και αυτός. Ο άντρας τείνει το χέρι του. Συστήνεται ως Σάσα Πίνσκι. Ο Κέλσο του ανταποδίδει τη χειραψία και συστήνεται κι αυτός. Ο Πίνσκι τον χτυπάει φιλικά στην πλάτη και τον ρωτάει αν θέλει να πιουν ένα ουίσκι. Για την ακρίβεια λέει, Ένα ουισκάκι. Ρωτάει τον Κέλσο αν πεινάει. Βεβαιώνει το δημοσιογράφο ότι ξέρει ένα μπαρ όπου μπορούν να φάνε φρέσκα, ζεστά κρουασάν. Ο Κέλσο κοιτάζει το πρόσωπο του. Παρότι ο Πίνσκι φοράει καπέλο, το πρόσωπο του είναι κατάλευκο, σαν να βρισκόταν έγκλειστος για δεκαετίες. Έγκλειστος πού, όμως; Ο Κέλσο αναρωτιέται. Στη φυλακή ή σε ψυχιατρικό ίδρυμα. Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να κάνει πίσω τώρα, και ένα ζεστό κρουασάν δεν θα ήταν άσχημο. Το μέρος λέγεται Chez Pain, και παρά το ότι βρίσκεται στη γειτονιά του (σε έναν στενό παράδρομο, ομολογουμένως), αυτή είναι η πρώτη φορά που πατάει πόδι μέσα, ίσως και η πρώτη φορά που το βλέπει. Συχνάζει κυρίως σε μαγαζιά στο Μονπαρνάς, μέρη που τα περιβάλλει μια ύποπτη αχλή μυθολογίας: εκεί που γευμάτισε μια φορά ο Σκοτ Φιτζέραλντ, εκεί που ο Τζόυς και ο Μπέκετ ήπιαν μια φορά ιρλανδικό ουίσκι, τα μπαρ όπου σύχναζαν ο Χέμινγουεϊ και ο Ντος Πάσος, ο Τρούμαν Καπότε και ο Τένεσι Ουίλιαμς. Ο Πίνσκι είχε δίκιο για τα κρουασάν στο Chez Pain: είναι νόστιμα, είναι φρέσκα, και ο καφές δεν είναι κακός. Πράγμα που προκαλεί στον Κέλσο τη σκέψη – μια σκέψη που τον ανατριχιάζει – ότι αυτός ο τύπος μπορεί κάλλιστα να είναι της περιοχής, γείτονας. Καθώς ο Κέλσο εξετάζει αυτή την πιθανότητα, τον διαπερνά ένα ρίγος. Ένας βαρεμένος, ένας παρανοϊκός, ένας τρελός, ένας φύλακας τον οποίο κανείς δε φυλάει, κάποιος απ’ τον οποίο δεν θα μπορεί να απαλλαγεί εύκολα. Λοιπόν, λέει τελικά, σε ακούω. Ο χλωμός άντρας, που πίνει τον καφέ του με μικρές γουλιές αλλά δεν τρώει, τον κοιτάζει και χαμογελά. Το χαμόγελο του έχει κάτι το έντονα θλιμμένο, καθώς και μια κούραση, σαν το χαμόγελο να είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό του να εκφράσει την κούραση, την εξάντληση και την έλλειψη ύπνου. Μόλις σταματά να χαμογελάει, όμως, τα χαρακτηριστικά του παγώνουν ξανά μονομιάς.

7/8/16

Ένα τρένο κάνει στάση στην Ομόνοια. Είναι το τελευταίο δρομολόγιο, το τρένο είναι σχεδόν άδειο, μπαίνουν και βγαίνουν οι τελευταίοι επιβάτες. Αποβιβάζεται ένα μικρό αγόρι με τη μητέρα του. Το αγόρι φοράει φόρμα και φούτερ δύο νούμερα μεγαλύτερα, η μητέρα του φοράει ένα τεράστιο μαύρο παλτό με ξύλινα κουμπιά κουμπωμένα. Τα μαλλιά του αγοριού θέλουν κόψιμο, πέφτουν στο μέτωπο του άβολες, άχαρες τούφες που τις κάνει πέρα συνεχώς.

Από την Αττική μέχρι την Ομόνοια το αγόρι είναι καθισμένο απέναντι από τη μητέρα του. Πίσω του βρίσκεται το τέρμα του βαγονιού. Κανείς άλλος δεν κάθεται δίπλα της. Για δύο στάσεις το αγόρι κοιτάζει το πρόσωπο της μητέρας του που χαμολάει και γνέφει. Κάθε τόσο στρέφεται προς τα πίσω για να δει σε ποιον απευθύνεται η μητέρα του. Το βαγόνι είναι άδειο αλλά το αγόρι δεν λέει τίποτα.

Όταν το τρένο φτάνει στην Ομόνοια η μητέρα του αγοριού σηκώνεται και βγαίνει βιαστικά. Το αγόρι την ακολουθεί όσο πιο γρήγορα μπορεί αλλά εκείνη είναι πιο γρήγορη και έτσι το αγόρι, όσο κι αν προσπαθεί, τελικά τη βλέπει να στρίβει σε μια γωνία, το παλτό της τυλίγεται στιγμιαία στον τοίχο πάνω στην απότομη στροφή, και όταν το αγόρι φτάνει στη γωνία η μητέρα του έχει εξαφανιστεί.

Μπροστά του το αγόρι βλέπει τον ενδιάμεσο χώρο του σταθμού της Ομόνοιας, μεταξύ των εξόδων και της αποβάθρας. Η χρονιά είναι 1998, ο χώρος είναι υποφωτισμένος. Ένα κιόσκι με άσπρα αδύναμα φώτα που τρεμοσβήνουν και περιοδικά με θολά εξώφυλλα που μοιάζουν βρεγμένα ή σαλιωμένα. Ένα βαρέλι με φωτιά που σιγοκαίει και γύρω του τρεις φιγούρες ντυμένες για βαρύ χειμώνα που τρέμουν από το κρύο και γέρνουν προς τη φωτιά. Ένας γκρεμισμένος τοίχος και γύρω του εργαλεία, κουβάδες, φτιάρια, όλο κλεισμένο με ασπροκόκκινη κορδέλα.

Το αγόρι προσπερνάει το κιόσκι και τις φιγούρες με αργά, αβέβαια βήματα, κοιτάζοντας γύρω του για το μαύρο παλτό. Μαύρο παλτό πουθενά κι έτσι το αγόρι στέκεται δίπλα στον γκρεμισμένο τοίχο και την κορδέλα, μπροστά στα γκρίζα πλακάκια του υπόλοιπου όρθιου τοίχου και κοιτάζει τα λόγια που είναι γραμμένα πάνω του με σπρέι χωρίς να τα καταλαβαίνει: ΦΟΒΟΣ ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ.

Μένει ακίνητο μπροστά στα λόγια και κοιτάζει μια αυτά και μια περιμετρικά πίσω του και περιμένει, γιατί υπολογίζει ότι αν ψάξει τη μητέρα του θα τη χάσει, ενω αν μείνει εκεί αυτή θα το βρει.
Κοιτάζει τα λόγια και προσπαθεί να τα καταλάβει, ξέρει τις δύο λέξεις ξεχωριστά αλλά δεν μπορεί να τις συνδέσει ούτε μεταξύ τους ούτε με κάτι αλλο. Όσο τα κοιτάζει φοβάται ότι μια από τις φιγούρες γύρω από τη φωτιά θα βρεθεί ξαφνικά πίσω του και έτσι κάθε λίγο κοιτάζει απότομα πίσω.

Την πέμπτη φορά που γυρνάει πίσω βρίσκεται καλυμμένο από τη σκιά ενός μαύρου παλτού. Δεν καταλαβαίνει αμέσως και έτσι καλύπτει το κεφάλι του όπως θα έκανε σε έναν εφιάλτη και αρχίζει να κλαίει σιωπηλά.

Η μητέρα του γονατίζει και το αγκαλιάζει και το κρατάει σφιχτά στην αγκαλιά της και του κάνει Σσσς, σσσς, σσσς, για πολλή ώρα. Ύστερα το αφήνει και το αγόρι την κοιτάζει και βλέπει μπροστά του το τεράστιο, απίστευτο χαμόγελο της.

Η μητέρα του λέει Πλάκα δεν είχε; και Είδες τι γρήγορη που είμαι; και Σου πήρα αυτά, και του δίνει ένα περιοδικό τυλιγμένο σε πλαστικό που τα γράμματα στο εξώφυλλο μοιάζουν λιωμένα και το αγόρι δεν τα καταλαβαίνει, και μια σοκολάτα.

Ύστερα η μητέρα γνέφει προς τα γράμματα στον τοίχο και του λέει Εμείς να δεις τι γράφαμε όταν ήμουν νέα, και Ξέρεις τι σημαίνει φόβος; Το αγόρι λέει ναι.

Εκείνη συνεχίζει να χαμογελάει αλλά τώρα χαμογελάει πάλι πίσω από την πλάτη του αγοριού και όμως χαμογελάει μόνο το στόμα της, τα μάτια της κάνουν κάτι άλλο, το αγόρι δεν ξέρει τι, αλλά δεν θέλει να ξανακοιτάξει πίσω, κι έτσι της πιάνει το χέρι και αρχίζει να προχωράει προς την έξοδο τραβώντας την μαζί του.

Το μαύρο της παλτό κάνει φλουπ φλουπ φλουπ στο ρυθμό των βημάτων τους και κόντρα στον παγωμένο αέρα που τους ξυρίζει στις σκάλες και η μητέρα λέει στο αγόρι Όχι δεν ξέρεις.

ΟΤΑΝ Ο ΠΑΖΟΛΙΝΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΠΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

όταν μου ψιθυρίσεις την εντολή
θα διαλυθώ μέσα σε αυτή την παραλία
σε όλους τους κόκκους άμμου που μπορείς να μετρήσεις

σε όλα τα κομμάτια ζωών που μπορείς να φοβηθείς,
να φοβίσεις και να αγαπήσεις –

τι σε έσπρωξε μέχρι εδώ;
ασημόφτερνο βιαστικό, με όλο το χρόνο του αιώνα
με τα χαλαρά σου μπροστινά δόντια και τους
δολοφονικούς κοπτήρες –

τι ξέρεις για μένα που δε ξέρω εγώ;
εκτός από τις σπείρες
το αίμα μου στην άμμο
και το λαρύγγι μου που σκόρπισες
στο ιώδες νερό στο ιώδες φώς

που σκόρπισες στριγκλίζοντας κάτω απ’ το χειρουργείο-φεγγάρι:
“είσαι πολύ δραματικός
είσαι πολυ δραματικός”

[το μόνο σαρκοβόρο που δεν αγάπησε το κενό στο στήθος του
που δεν πόνεσε γι’ αυτό
που δεν έγραψε γι’ αυτό
κι ούτε νοιάστηκε να κάνει γαργάρες το αίμα του καυτό

που αν τον έβλεπε μονόλογο στη σκηνή
θα κατασπάραζε τον υποβολέα και θα πεινούσε
ακόμα πιο πολύ –

θυμίσου τους στην παραλία, θυμίσου το κύμα λάβα να τους βρέχει,
αυτόν να τρώει την καρδιά του
κι αυτόν να σέρνεται προς την ψυχή που δεν έχει]

14/4/16

Όταν η γάτα συναντήθηκε με το ποντίκι είδε ότι η μυτούλα του ήταν κατεβασμένη και τα ποδαράκια του μαζεμένα και το ρώτησε, “Είσαι στεναχωρημένο;” Εκείνο απάντησε, “Ναι, γάτα, είμαι.” Εκείνη το ρώτησε γιατί, κι αυτό απάντησε ότι δεν είχε δεί μια μια μέρα χαράς σε όλα του τα ποντικοχρόνια και ότι είχε βαρεθεί να τρέχει μέσα σε λαβύρινθους και να συναντάει άλλα ποντίκια που δεν μιλούσαν την ίδια γλώσσα και το κοίταζαν σαν να είναι φτιαγμένο από γυαλί και δεν τα ξανάβλεπε ποτέ.

Τότε η γάτα του είπε “Μα δεν χρειάζεται να είναι έτσι η ζωή σου.” Και το οδήγησε σε ένα μεγάλο πολύχρωμο δωμάτιο γεμάτο ποντικοχυμούς, ποντικογλυκά και ποντικοπαιχνίδια, και του είπε ότι ναι μεν δεν υπήρχαν άλλα ποντικάκια εκεί αλλά ότι μπορούσε να φάει, να πιεί και να παίξει με την ψυχή του. Και το ποντικάκι γέλασε μέχρι τα μουστάκια του και αγκάλιασε τη γάτα και όρμησε μέσα στο δωμάτιο. Η γάτα χαμογέλασε θλιμμένα και έκλεισε την πόρτα, κι έκατσε απέξω και άκουγε τα σλουρπ και τα μιαμ και τα χα του μικρού ποντικιού.

Υπάρχουν δύο τέλη σε αυτή την ιστορία:

1) Η γάτα αφήνει το ποντίκι να παίξει μέχρι να χορτάσει, μέχρι να σταματήσουν να ακούγονται σλουρπ, μιαμ και χα, και όταν σιγουρεύεται ότι το ποντικάκι είναι, έστω προσωρινά, χαρούμενο, μπαίνει μέσα, το πλησίαζει με βελούδινα βήματα και του ρίχνει μια τρυφερή νυχιά στο λαιμό και μετά το καταβροχθίζει. Ένα τέλος για τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες που αναγνωρίζουν τη ματαιότητα της ζωής τους αλλά προσπαθούν να βρούν εκείνες τις στιγμές που την κάνουν λίγο πιο ανεκτή, χωρίς όμως να απομακρύνουν το αναπόφευκτο τέλος ούτε σπιθαμή.

2) Η γάτα αφήνει το ποντίκι να παίξει μέχρι να χορτάσει, μέχρι να σταματήσουν να ακούγονται σλουρπ, μιαμ και χα, και όταν σιγουρεύεται ότι το ποντικάκι είναι, έστω προσωρινά, χαρούμενο, μπαίνει μέσα με σκοπό να το πλησιάσει με βελούδινα βήματα, να του ρίξει μια τρυφερή νυχιά στο λαιμό και μετά να το καταβροχθίσει. Βλέποντας το όμως έτσι χαμογελαστό και χορτασμένο και με τα ματάκια του να λάμπουν από τη χαρά, κάτι μαλακώνει μέσα της. Φέρνει και αυτή τους γατοχυμούς, τα γατογλυκά και τα γατοπαίχνιδα της, και αφού το ποντικάκι συνέρχεται, παίζουν μαζί μέχρι να πέσουν κουρασμένα για ύπνο αγκαλιά. Ένα τέλος για τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες που πιστεύουν ότι υπάρχει μια μικρή, ελάχιστη πιθανότητα, ο τροχός που θα τους/τις κάνει κιμά αναπόφευκτα κάποια στιγμή να μπλοκάρει από ένα μικρό ασήμαντο πετραδάκι, και όλα να παραμείνουν στη στιγμή, απρόβλεπτα και ανοιχτά, για πάντα.

Υπάρχει όμως κι ένα τρίτο τέλος:

3) Η γάτα αφήνει το ποντίκι να παίξει μέχρι να χορτάσει, μέχρι να σταματήσουν να ακούγονται σλουρπ, μιαμ και χα, και όταν σιγουρεύεται ότι το ποντικάκι είναι, έστω προσωρινά, χαρούμενο, μπαίνει μέσα με σκοπό να το πλησιάσει με βελούδινα βήματα, να του ρίξει μια τρυφερή νυχιά στο λαιμό και μετά να το καταβροχθίσει.

Όταν όμως μπαίνει μέσα βλέπει ότι το ποντικάκι δεν βρίσκεται πουθενά. Ούτε πίσω απ’το τραπέζι με τους ποντικοχυμούς και τις ποντικολιχουδιές, ούτε κρυμμένο μέσα στα ποντικοπαιχνίδια. Το ποντικάκι δεν βρίσκεται πουθενά μέσα στο δωμάτιο. Το ποντικάκι εξαφανίστηκε. Την ίδια στιγμή καταλαβαίνει ότι ούτε εκείνη βρίσκεται πουθενά, ούτε το δωμάτιο, και ότι αυτή η ιστορία δεν αφορά κανέναν. Κι έτσι εξαφανίζεται, και ίσως συνάντησε το ποντικάκι ξανά κάποτε, κάπου αλλού, πολύ πολύ πολύ μακριά από τα μάτια σας.

29/3/16

και ξέρεις τι; μπορώ να τον γαμήσω μόνο αφού έχουμε πιεί κόκες. κι ακόμα και τότε είναι περίεργα, γίνεται περίεργος. με γλείφει και συνέχεια με κοιτάζει, με ένα βλέμμα σα να με ρωτάει γουστάρεις; το κάνω καλά; και δεν γλείφει τόσο άσχημα αλλά δε μπορώ ρε μαλάκα αυτό το βλέμμα, με μπλοκάρει τελείως, είναι σαν να πρέπει με κάθε του κίνηση να του δίνω κάποια επιβεβαίωση.
να σου πω κάτι που δοκίμασα μια μέρα; ήμουν άυπνη εντελώς και είχαμε καταλήξει ξημερώματα σπίτι μου και είχε γίνει αυτό που σου λέω, δεν τέλειωσα φυσικά, ένιωθα απλά ένα πονοκέφαλο να έρχεται και να έρχεται όλη την ώρα και να δυναμώνει σιγά-σιγά, σα να ξέρεις ότι κάποιος κρατάει μια οδοντογλυφίδα πάνω απ’ το κεφάλι σου και να περιμένεις πότε θα στην καρφώσει, και κάθε γραμμή που κάναμε απλά το χειροτέρευε μέχρι που δε μπορούσα να δω μπροστά μου από τον πόνο. βρήκα μια δικαιολογία και τον έδιωξα και είπα τώρα θα κοιμηθώ αλλά δεν υπήρχε περίπτωση, απλά περίμενα κάτω από τα σκεπάσματα να τελειώσει λίγο το φως. κι ευτυχώς που είναι λίγο χειμώνας ακόμα και κατά το απόγευμα άρχισε να σκοτεινιάζει. σηκώθηκα έφτιαξα ένα σκατά θεόπικρο τσάι, μετά ήπια ένα μονό εσπρέσο για να διώξω τη γεύση απ’ το τσάι και μετά λίγο κρασί απ’ αυτό το περσινό που μας έχει μείνει για το μαγείρεμα για να διώξω τον εσπρέσο και κανόνισα να βγούμε με αυτή τη γερμανίδα που ‘χαμε μιλήσει. είναι εδώ λέει με το αγόρι της και “they’re looking for someone to have something special” και μάλλον εγώ είμαι αυτή; τέλοσπάντων τους βρίσκω άυπνη στο σύνταγμα, έχει μια σκηνή στην πλατεία και παίζει κάτι ποντιακά που με γονατίζουν, τους βρίσκω και μου ζητάνε να τους πάω κάπου ωραία για ποτό. πρώτο περίεργο, ξέρεις όλα τα μέρη που θα μπορούσα να τους πάω, αλλά πάμε σε ένα χιπστερομπαρ ψυρρή που μόνο απέξω έχω πατήσει και έχει 8 ευρώ το ποτό και γιατί τους πάω εκεί; ο τύπος μου θυμίζει σαραντάρη γιάπη που ζει δεύτερα νιάτα και θέλει να περνάει για βερολινέζος καταληψίας, η τύπα έχει ράστα μέχρι τον κώλο και μιλάει για καταλήψεις στο βερολίνο. αισθάνομαι ότι αν αυτή η σκηνή παιζόταν δέκα, όχι, πέντε χρόνια νωρίτερα, θα τους είχα κόψει κατευθείαν, θα καταλάβαινα περίπου τι άτομα είναι, από ποιό βερολίνο έρχονται ακριβώς, τώρα σκέφτομαι 2016; roll with it και μη καταλαβαίνεις τίποτα, αυτή είναι η φάση τώρα. πάντως φαίνονται να αγαπιούνται. και ακόμα και με τα κουτσουρεμένα αγγλικά τους μπορώ να καταλάβω ότι αγαπιούνται εδώ και καιρό και ακόμα κι αν δεν έχουν τους πρώτους ενθουσιασμούς, έχουν βρει ένα τρόπο να επικοινωνούν ακόμα την αγάπη τους, πχ. κοροϊδεύουν ο ένας τη δουλειά της άλλης, μπροστά μου (και ξέρω ότι όλο αυτό είναι μια παράσταση για χάρη μου απόψε, αλλά κάπως δεν πειράζει) με έναν τρόπο που έχει ακριβώς τις σωστές αναλογίες αυτό- και αλληλο- σαρκασμού, τύπου έχω καταλάβει ακριβώς τι είναι αυτό που κάνεις και γιατί το κάνεις και τι δε σ’ αρέσει σε αυτό και γιατί όμως συνεχίζεις να το κάνεις και μπορώ να σε πειράζω για αυτό με ένα τρόπο που σε κάνει να νιώθεις ότι σε ξέρω καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο,
είναι συγκινητικοί, με έναν τρόπο, κι εγώ έχω να κοιμηθώ πάνω από εικοσιτέσσερις ώρες, κάποια στιγμή πάω στην τουαλέτα και πίνω μια γραμμή σπιντ με γιούφι το χαρτάκι από τα καρέλια ανάμεσα απ’ τις δύο σειρές τσιγάρα και σκέφτομαι, χα, πρώτη φορά το χρησιμοποιώ αυτό για να πιώ. που σημαίνει χαρτονομίσματα τέλος, αλλά δεν πειράζει όμως γιατί κερνάνε. γυρνάω στο τραπέζι και παραγγέλνουμε άλλον ένα γύρο, πίνουν βότκα με κοκακόλα που μου φαίνεται κάπως κακόγουστο και κάπως ξένο, το χιπστερομπάρ έχει αρχίσει να θολώνει γύρω μου και γύρω τους και αρχίζω να προσέχω μόνο λεπτομέρειες, πώς όταν αυτός λέει ένα αστείο ακουμπάει αντανακλαστικά τον καρπό της και αυτή του ρίχνει μια πλάγια ματιά ενός δευτερολέπτου, πώς αυτές οι πλάγιες ματιές φαίνεται να είναι οι βίδες που κρατάνε όλο το οικοδόμημα ακόμα όρθιο –

και κάποια στιγμή μου λένε θες να να γυρίσουμε εκεί που μένουμε; λέω ναι φυσικά και πάμε στο airbnb που νοικιάζουν στην πλάκα, ανεβαίνουμε με (θεόστενο) ασανσέρ και τα σώματα μας πλησιάζουν λίγο και δεν το νιώθω ακριβώς άσχημο, μάλλον ωραίο, οι ανάσες τους μυρίζουν γαμάτα, σαν μέντα (που μάλλον τη φαντάζομαι) και τα ράστα της τύπισσας είναι τραχειά σαν σύρμα πλυσίματος πιάτων λίγο που τα πιάνω κι αυτό είναι καβλωτικό για κάποιο λόγο, και του γιάπη (;) πετάει μια τρομερή φλέβα στο λαιμό που θά ‘θελα ίσως να τη δω να φουσκώνει κι άλλο,

και βρισκόμαστε πλέον σε αυτό το αδιανόητο διαμέρισμα, προσπαθώ να φανταστώ σε τι τύπου κάτοικο αθηνών θα μπορούσε να ανήκει, μάλλον σε κάποιον που δε θα ζούσε ποτέ εκεί αλλά μπορεί να φανταστεί τι γουστάρουν οι τουρίστες, δηλαδή είναι τεράστιο και κομψά διακοσμημένο όπως ένα δείγμα δωματίου στα ικέα, απρόσωπο αλλά ανακουφιστικό, και απ’ το μπαλκόνι φαίνεται η ακρόπολη, ολόφωτη και τρισδιάστατη και σαν να τη βλέπω σε καρτ ποστάλ (σκέφτομαι: εικοσιτόσα χρόνια στην αθήνα και πρώτη φορά βλέπω την ακρόπολη από σπίτι, από τόσο κοντά).

πάμε στον πάγκο της κουζίνας που είναι γυαλιστερός και πεντακάθαρος και το ξύλο μοιάζει νοβοπάν, και η τύπισσα σπάει κάτι γραμμές πάνω, και ο τύπος μου λέει “do you maybe want a bump of k?” ναι γιατί όχι, πίνουμε τρεις παχιές γραμμές, είναι σα να έχω πιει τριμμένο πονστάν, δεν συνηθίζεται αυτή η πικρίλα, αλλά με τσιτώνει με περίεργο τρόπο και βγάζω τη ζακέτα μου. με πιάνουν από τα χέρια και πάμε προς το υπνοδωμάτιο, περνάμε ένα διάδρομο με φριχτά κάδρα της νίκο, της γκρέις τζόουνς, του λου ριντ, θέλω να τους ρωτήσω “αναβαθμίστηκε το ντεκορέησον στα ικέα ε;” αλλά δε μου βγάζει νόημα να μιλήσω τώρα, και φτάνουμε σε μια κρεβατοκάμαρα που ταυτόχρονα μοιάζει σέξι, μείον πέντε κελσίου και έτοιμη να γυρίσεις τσόντα. πάω να ρωτήσω “so this is where the magic happens, ah?” αλλά απ’ το στόμα μου βγαίνει ένα μουρμουρητό στο οποίο μετά βίας εγώ δίνω σημασία. το διπλό κρεβάτι έχει στα πόδια ένα κομοδίνο εμφανώς μετακινημένο από το πλάι του κρεβατιού, πάνω του μια τεράστια πλάσμα τηλεόραση που μοιάζει ότι θα μπορούσε να πέσει από εκεί κατά λάθος ανα πάσα στιγμή, και στο πλάι του ένα τρίποδο με μια κάμερα. η οθόνη της πλάσμα δείχνει ό,τι δείχνει η κάμερα, δηλαδή το κρεβάτι. η τύπισσα μου λέει “we think we try something a little bit different today, yes?”

τότε είναι που ρουφάω τη μύτη μου και κατεβαίνει η τελευταία πίκρα και η k στρογγυλοκάθεται. δηλαδή νιώθω σαν να με κοπάνησαν με ένα σπαθί με στομωμένη λεπίδα στο κρανίο, αλλά το κρανίο είναι αναισθητοποιημένο οπότε το χτύπημα είναι σχεδόν διασκεδαστικό, αλλά ταυτόχρονα μου διαλύει την όραση, και το δωμάτιο γίνεται λουναπάρκ. βλέπω και το ζεύγος της χρονιάς να υποφέρει από τα ίδια συμπτώματα, τρεκλίζουν λίγο αλλά αρχίζουν να γδύνονται, γδύνομαι κι εγώ γιατί γιατί όχι; και κάπως ανεβαίνουμε στο κρεβάτι. μου θυμίζουμε περισσότερο πρωτόζωα, αμοιβάδες ή κάτι γλιτσερό τελοσπάντων και χωρίς πολλή συνείδηση, παρά πρωταγωνιστές κάποιας έντζι άματσερ τσόντας, όπως το σκεφτόμουν αρχικά.

το δωμάτιο έχει παραμορφωθεί σε βαθμό που μου θυμίζει κάποιο άλλο δωμάτιο, και συγκεκριμένα κάπου που δεν έχω βρεθεί ακόμα, είναι παράξενη αυτή η αίσθηση προοικονομίας κάποιου μελλοντικού γεγονότος, αλλά χμρλφρφφργργ δεν μπορώ να μιλήσω πόσο μάλλον να σκεφτώ, οπότε τους πιάνω και τα σώματα τους μοιάζουν με ζαχαρωτά χάριμπο, δεν είναι άσχημο, έχει πλάκα. η τύπισσα πατάει το rec στην κάμερα και έτσι στρέφομαι προς την τηλεόραση, και μας βλέπω πεντακάθαρα, βασικά εκεί μας βλέπω σε καλύτερη ανάλυση απ’ ό,τι όταν κοιτάω το ζευγάρι κανονικά, οπότε κρατάω το βλέμμα μου στην πλάσμα και σκέφτομαι, ας το δω από εκεί, σιγά –

και τότε ρε συ συμβαίνουν όλα αυτά τα πράγματα – δίπλα μου το ζευγάρι πέφτει τέζα στο κρεβάτι, μακριά ο ένας από την άλλη, και το ένα χέρι τους πιάνει τη μέση μου, σφιχτά, σαν να ‘ναι πηδάλιο πλοήγησης, και τα άλλα δύο χέρια ενώνονται, και κρατιούνται σφιχτά. εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνω – με έναν τρόπο που τώρα σου λέω ότι είναι οδυνηρός αλλά εκείνη τη στιγμή δεν έφτανε μέχρι τον πόνο – ότι είναι μαζί, είναι μαζί –

και ότι εγώ δεν είμαι μαζί τους. και ταυτόχρονα συμβαίνει αυτό που όπως όλες τις άλλες φορές μας βλέπω από πάνω σαν να βλέπω θεατρικό αλλά είναι οκέι, είναι εντάξει, σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να είμαι κάτι άλλο που μοιράζεται ανάμεσα τους, μια ανάσα ίσως, καπνός από τσιγάρο, μια ελιά στο δέρμα που ακουμπάει το άλλο δέρμα, μια τρίχα απ’ το αξύριστο μουστάκι της τύπισσας, μια ρυτίδα στα φρύδια του τύπου – και δεν πειράζει –

και τέλος αφού κοιτάω την τηλεόραση, με αυτό το πανέμορφο, αναίσθητο ζεύγος περιμετρικά μου, τους βλέπω στην οθόνη όρθιους, γονατιστές στο κρεβάτι, με ολάνοιχτα μάτια και σώματα σε λειτουργία να με πληασιάζουν, να με αγκαλιάζουν, να με φιλάνε, να μου ψιθυρίζουν ό,τι λέξεις φύλαγαν μάλλον για το μεταξύ τους, με βλέπω στην οθόνη να λιώνω ανάμεσα στα σώματα τους, μετά ξανακοιτάω δίπλα μου και τους βλέπω τέζα, μετά ξανά στην οθόνη, με έχουν τυλίξει έτσι που το σώμα μου δεν φαίνεται καν –

το βλέμμα μου έμεινε εκεί, σε αυτή την τρισδιάστατη, πλαστική, υπέροχη εικόνα, καθώς τα χέρια τους πλάι μου χαλάρωναν από τη μέση μου και τα σώματα τους βυθίζονταν στον ύπνο, και τους έβλεπα να με κάνουν να τελειώνω όλο το βράδυ, κι έβλεπα το σώμα του να τραντάζεται, το σώμα της να γλιστράει –

με μια περίεργη, υγρή, ασυνεχή κίνηση έκλεισα την κάμερα αλλά η οθόνη συνέχισε να παίζει και, και, μάλλον σου στέλνω αυτό το mail για να σε ρωτήσω, γιατί συνέβη αυτό; γιατί συμβαίνει αυτό;

23/3/6

κι αν έπεσε
τρία δέρματα κάτω απ’ όσο έπρεπε
πώς θα αναπνέει;
πλάι σε πλάσματα
με πνευμόνια μικρά
σαν τα μικρότερα ξυράφια
με τρίχες που αισθάνονται
περισσότερο από
τα δάχτυλα σου
με μάτια που βλέπουν
περισσότερο από τα δικά σου
με γλώσσες που μιλάνε γλώσσες
που μιλάνε γλώσσες
που ξέρουν ότι ξέρουν
ότι δεν έχει νόημα
να τους μιλήσεις;

κι αν έπεσε
εκεί που κάτι πήζει
εκεί που κάτι συγκεντρώνεται
αν έπεσε πριν του μιλήσεις
αν έπεσε πριν το αγγίξεις
αν έγινε ένας καθρέφτης
για να βλέπει μόνο
τον εαυτό του
κι αν σε βάφτισε
υγρό ασημί καυτό
χωρίς να το ζητήσεις
πώς θα αναπνέει
χωρίς τα χείλη σου
χωρίς την αγχωμένη ανάσα σου
χωρίς να το φυσήξεις;

πώς θα το κρατήσεις να ζήσει;
όταν λέει φοβάμαι
όταν λέει μη με αφήνεις μοναχό
πώς θα το παρηγορήσεις;
αν δεν μπορεί να ανασάνει
κι αν δεν μπορεί να ακούσει
το στήθος του να χτυπάει

πώς θα μπορέσεις να ακούσεις τα ουρλιαχτά του;
πώς θα μπορέσει να πεί
ψιθυριστά
για πρώτη φορά
το όνομα του;

17/3/6

είναι αυτό που λέμε
έχεις τον τρόπο σου να έχεις τον τρόπο σου

ήξερε από την πρώτη στιγμή ότι ταιριάζετε
όπως το μπαρούτι στην πληγή
ήξερε από την πρώτη στιγμή ότι αυτό το ρούχο σου πηγαίνει
σαν εγκεφαλικό ή σαν διάσειση

με μια σας λέξη το πλάνο ανοίγει,
η κάμερα τυφλώνεται από το έξτρα φως
για να μη δείξει
ότι σε αυτό το ασημί δωμάτιο δεν υπάρχει κανένας άλλος
ή τίποτα άλλο για να σας κρύβει

και ακούτε ‘αχ γλυκό μου φάντασμα αγοράκι
άσε με να γίνω το ανθρώπινο σου παιχνιδάκι’
ποιός ξέρει τι θα ακολουθήσει
σας πνίγει το σασπένς
καθώς περιμένετε στα μικροσκοπικά σας ακουστικά
για τις επομένες ατάκες
κι ανταλλάζετε αμήχανες ματιές

υποσχεθείτε ότι στο επόμενο τέικ όλα θα πάνε καλύτερα
θα έχετε ικανοποιητικότερο ρυθμό
ο διάλογος σας θα φαίνεται φυσικός, φυσικά γλυκός
το και να σου πω κάτι θα αντικαταστήσει το πώς να στο πω

όλες σας οι λέξεις θα κλειδώνουν η μια στην άλλη
γιατί η φωνή που υπαγορεύει θα είναι τόσο τρυφερή,
τόσο ολοκληρωτική, τόσο γαργαλιστική
που το να της αντισταθείτε θα ήταν το μεγαλύτερο κρίμα
ποιός σας είπε ότι δεν υπάρχει τρόπος, ότι δεν γράφει πουθενά τις οδηγίες
το μοναδικό πλήγμα
θα το δεχτεί η φόρα κι ο αυθορμητισμός σας
μα έτσι κι αλλιώς δε το πηγαίνατε για ολοκληρωτικό, στεγνό ρεαλισμό
προς θεού

απλά ίσως μετά
τα πρόσωπα σας να έχουν φύγει σε άλλον καθρέφτη
και τα είδωλα σας θα χαμογελάνε λες κι έχουν καταπιεί νέφτι
όμως περνάτε καλά, τουλάχιστον τα δυο από τα τέσσερα
οπότε κουλ εσείς χαμογελάστε ελεύθερα

ακόμα κι αν η ίδια η κάμερα έχει στραφεί σε μια άκυρη γωνία και παρατηρεί τη σκόνη
ιτς οκέι, κάποια στιγμή θα ξαναγυρίσει σε σας
και όπως και να ‘χει, οπωσδήποτε
δεν μπορεί να είναι μονάχα αυτό που σας ενώνει

11/3/6

εε λοιπόν ναι άκουσες τις μουσικούλες σου, ήπιες τα ποτάκια σου, σε βλέπω όλο το βράδι να χορεύεις εκτός ρυθμού, λίγο αταίριαστα γι’ αυτό το πάρτι που δεν είναι πάρτι, έχεις έρθει σε τρομερό κέφι και δεν καταλαβαίνω γιατί, έχουν κοκκινίσει τα μάγουλα σου λες και σε μαστιγώνει το κρύο της σιβηρίας, κατεβάζεις τις τεκίλες τη μια μετά την άλλη και για να ‘χουμε καλό ρώτημα πού σκατά τις βρήκες τις τεκίλες, ποτέ δεν είχαν τεκίλα εδώ, άρα ίσως έφερες ένα μπουκάλι χοσέ κουέρβο ειδικά για αυτή την περίσταση; ανατριχιαστικό –
ναι σε ξέρω, δηλαδή ξέρω ότι έχεις ένα φριχτό μπλογκ και ξέρω ότι κοιτάζεις εδώ και δύο ώρες αυτό το ξανθό παιδί που χορεύει πιο ωραία από σένα, κοίτα ρε συ και κάπου αλλού, κοντεύουν να ματώσουν τα μάτια σου, και βλέπω τα μάτια σου όταν βλέπεις το ξανθό παιδί να χαμογελάει (όχι σε σένα) και να φεύγει και σε βλέπω να σκέφτεσαι ότι όταν γυρίσεις σπίτι θα κάνεις ένα ποστ στο μπλογκ σου που θα λέει κάτι σαν “είσαι ο γάτος του τσέσαιρ, φεύγεις και βλέπω το χαμόγελο σου για ώρες μετά” και αν μπορούσα θα σου έλεγα
σε παρακαλώ
για το καλό όλων μας
κάνε κάτι άλλο
μη γράψεις λέξη
έχεις τόσες άλλες επιλογές:
-μπορείς να κατρακυλήσεις σε κάποιο πεζοδρόμιο και να βρείς τον τρόπο να γίνεις αρμαντίλλο των υπονόμων, να ανακαλύψεις ένα καινούριο οικοσύστημα, να κάνεις παρέα με τα πλασματάκια του τσιγαρόζουμου και του γράσου και να μας αδειάζεις τη γωνιά
-μπορείς να βρεις ένα κλαδί σε κάποιο σαπιόδεντρο της μαυρομιχάλη και να στήσεις καρτέρι πάνω εκεί με τα δαχτυλάκια σου γραπωμένα πάνω του και τα χαζά ματάκια σου γουρλωμένα και να αναρωτιέσαι αν ο κόσμος καταλαβαίνει κουκουβάγια ή άνθρωπο ενω κανείς δεν σε κοιτάζει στ’ αλήθεια, και να μας αδειάζεις τη γωνιά
-μπορείς να κάνεις καριέρα σαν πλαστικό μπαλάκι σε παιδότοπο και να προσπαθείς να νιώσεις πιο έξυπνος από όλα τα παιδάκια που βουτάνε στην πολύχρωμη παρέα σου, να βράζεις από θυμό για όλες τις ανοησίες που θα ακούς καθώς τα πιτσιρίκια θα σε πλακώνουν με την αφόρητη αθωότητα τους, όμως να μη μπορείς να βγάλεις λέξη γιατί θα είσαι ένα πολύχρωμο τσαλακωμένο μπαλάκι – και να μας αδειάζεις τη γωνιά
-μπορείς να γίνεις άνω τελεία και να πιάσεις δουλειά σε κάποιο άρθρο της σώτης τριανταφύλλου, να κρατάς την ανάσα και το βάρος κάθε αποτυχημένου επιχειρήματος, κάθε αηδιαστικής πρότασης, να νιώθεις σημαντικός σαν τον άτλαντα ή το σίσυφο – αλλά να μας αδειάζεις τη γωνιά
-μπορείς να γίνεις μια μαύρη τρύπα και να καταπίνεις αστέρια με ομπσκιούρ ονόματα που κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί τα βάφτισαν έτσι, μπορείς να γίνεις μικρόβιο που τρώει δέντρα και να καταβροχθίσεις τον αμαζόνιο, μπορείς να γίνεις η ποδάγρα στα πλοκάμια ενός χταποδιού, η γάγγραινα στα ψευδοπόδια μιας αμοιβάδας, το μετατραυματικό στρεςς ενός ιού που έχασε από το ανοσοποιητικό, η ψευδής συνείδηση ενός αυτοάνοσου νοσήματος, η χαμένη αγέλη ενός ερυθηματώδη λύκου,
όμως άδειασε αυτή τη γωνιά
ο κόσμος απλώνεται μπροστά σου γεμάτος δυνατότητες
περισσότερες απ’ όσες θα μπορούσα ποτέ να περιγράψω
ενώ αυτή η γωνιά
θα υπάρχει είτε με εσένα
είτε χωρίς εσένα
και δεν είναι καιροί αυτοί για ανοχές, πολυτέλειες, και όλα αυτά τα θλιβερά
που τελειώνουν με κλπ κλπ κλπ, δηλαδή και τα λοιπά και τα λοιπά
και τα λοιπά

5/3/16

μου είπες έλα και θα γίνει το έλα να δείς.

σε ένα λοφτ ντυμένο με καθρέφτες και πάνω τους γραμμένες εξυπνάδες με γκλίτερ μαρκαδοράκι και ή αυτό είναι γέννημα θρέμμα τζεντριφικέησον ή κολυμπάμε στην ξυνίλα
σε ένα ξεκοιλιασμένο λοφτ χωρίς διαχωριστικό ανάμεσα στην κρεβατοκάμαρα τη χέστρα και το αρτ σπέης, μου είπες ψήσου να κοιτάξεις έναν καθρέφτη, ρώτησα παραμορφώνουν;
όχι, για να δείς τι μαλάκας είσαι και ξεράθηκες στα γέλια, σταθήκαμε μπροστά στα τζάμια και προσπαθούσα να δω τι έχει γράψει ο κόσμος πάνω αλλά ξαφνικά δεν καταλάβαινα, και μετά έγινε το άλλο περίεργο, έτσι όπως στεκόμασταν τα είδωλα μας κάναν μια κίνηση που δεν κάναμε εμείς, άρχισαν να παίζουν κουτσό μπροστά μας, και δεν ξέρω για σένα αλλά εγώ δεν μπορούσα να κουνήσω ούτε βλέφαρο, πάντως παίζαν με περισσότερη χάρη απ’ όση θα μπορούσαμε ποτέ να καταφέρουμε εμείς,

ύστερα τα είδωλα μας πιξέλιασαν και χάθηκαν, μου λες μαλακία είναι χαλασμένοι οι καθρέφτες φτάνουν μέχρι 480p και πολύ τους είναι και μετά κρασάρουν, δεν πειράζει δεν θα χαλάσουμε τη ζαχαρένια μας, σε ένα γυαλί γράφει
όταν σε βλέπω ματώνουν τα ούλα μου,
θα αγαπήσω την ουλίτιδα μου αντί για σένα
μέχρι να σταματήσει η καρδούλα μου,
και μετά κάπως βρεθήκαμε σε έναν καναπέ με ενσωματωμένο κάλενταρ/ατζέντα/δείκτη θερμοκρασίας δωματίου σε μια μικρή οθονούλα στο μπράτσο, και μου ξύριζες τις γάμπες, ντρεπόμουν πολύ να σε κοιτάω οπότε κοίταζα την οθόνη, 25 βαθμοί είναι μια ανθρώπινη θερμοκρασία, αν θες να με γρατζουνίσεις και λίγο δεν έχω πρόβλημα, το ξυράφι δεν γρατζουνάει τεμαχίζει βλάκα μου λες, ε τι να κάνουμε ας πάει το παλιάμπελο,

κάτι καταλάβαμε και οι δυό μας λάθος βέβαια σχετικά με το ξυράφι και τις συνέπειες του γιατί αφού με ξύρισες και μου άπλωσες κρέμα για τον ερεθισμό τελικά χάλασαν και τα πόδια μου, τόσο ωραία ποδαράκια είχα και τώρα ένα μάτσο χοντροκομμένα πίξελ γαμώ, ον τοπ οβ δατ παραπονιέσαι ότι έχουν ακόμα χαμηλότερη ανάλυση κι από τους καθρέφτες σου, λες και έχουμε μείνει στα 00s είσαι μου λες και για ένα παιδί της γενιάς μου ξέρεις πώς πονάει αυτό;
περπατάω κανονικά πάντως οπότε μπορώ ακόμα να σηκωθώ και μπορώ ακόμα να πάω να πλύνω το ξυραφάκι και να στο δώσω και μπορώ ακόμα να σου πώ παρόλαυτά ευχαριστώ και μπορώ φυσικά να πάω στο διάολο, τσουκ τσουκ σκαλοπάτι σκαλοπάτι και εκεί που περιμένω ότι θα βγώ έξω στο μεταξουργείο ανοίγω την πόρτα και κοντεύω να πέσω στο κενό, φωνάζω πάνω ρε συ τι φάση πώς θα βγώ; μου φωνάζεις κάτω γάμησε τα δεν έχει φορτώσει ακόμα, μάλλον δεν θα πας στο διάολο τελικά χιχιχι

οπότε ξανανεβαίνω

τι άλλο να έκανα δηλαδή